Końcem sierpnia 1939 r. przybył do Połajewa patrol rozpoznawczy 7-ego pułku strzelców konnych pod dow. Olgierda Matuszewskiego. Rozstawił on posterunki przy wylocie ulic na Czarnków i Oborniki oraz na wieży kościoła. Rano 1 września nad Połajewem przeleciały pierwsze niemieckie bombowce.

Codzienne życie w okupowanym Połajewie stało się dla Polaków piekłem. Uczyniono ich niewolnikami we własnym kraju. Zakazano używania języka polskiego publicznie i w urzędach, zamknięto szkołę polską i kościół, ogłoszono godzinę policyjną, zakazano działalności wszelkich organizacji polskich, niszczono patriotyczne symbole Polaków - godło, flagi, dokumentację Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" i sztandar Towarzystwa Śpiewu im. św. Cecylii, a wcześniej przesłuchiwano ich członków używając przemocy.

W nocy 20 stycznia 1945 r. miejscowi Niemcy opuszczają w popłochu Połajewo. "Za cztery dni wrócimy!"- zapowiadali połajewianom. Na placu przy kościele zostawili 7 ciężarówek. Komisarz niemiecki Kinn opuścił wieś 21 stycznia rano. Zaledwie wyjechał, a już na wieży kościoła pojawiła się biało-czerwona flaga, symbol wolnej Polski. Zawiesił ją Józef Garstecki z pomocą Stanisława Dylawerskiego. Flagę uszyła w mieszkaniu b. komisarza jego służąca, Weronika Dymek. Biały pas odcięto z prześcieradła, a czerwony z niemieckiej flagi. Komisarz jeszcze zawrócił, ale zobaczywszy polską flagę, szybko odjechał w kierunku Czarnkowa.