Połajewo to miejscowość położona 18 kilometrów na południe od Czarnkowa. Pierwotnie osada położona była na wzniesieniach-ostrowach, otoczonych od północy i wschodu bagnami, a od południa i zachodu lasami Puszczy Nadnoteckiej. Przez osadę płynęła struga zwana Prągownica (Młynisko) dziś kanał Połajewski. Prawdopodobnie przez Połajewo wiodła droga kupiecka tzw. szlak bursztynowy z Poznania przez Czarnków do Kołobrzegu.
Najstarsze ślady osadnictwa na terenie wsi, to wykopaliska z okresu epoki kamienia: mezolitu i neolitu (8000-4500 p.n.e.) a także z okresu kultury łużyckiej (800 p.n.e.) tj. z młodszej epoki brązu. Ceramikę z tego okresu wykopano na terenie obecnego cmentarza katolickiego i dostarczono do Muzeum Archeologicznego w Poznaniu.
Część wykopanych na cmentarzu katolickim naczyń ceramicznych znajduje się w sali historycznej Szkoły Podstawowej w Połajewie.
Historyczne dokumenty mówią, że już w XII do XII wieku założono tu kościół św. Michała i Matki Boskiej. Można więc sądzić, że akt lokacyjny wsi nadany musiał być już wcześniej. Połajewo jako wieś jest wzmiankowane po raz pierwszy w dokumentach historycznych w 1397 roku jako własność Piotra Połajewskiego zwanego Chemka. Jak wynika z akt sądowych, jego synowie: Jan „Dziurka” i Piotr „Chemka” wiodą liczne spory z rodziną i sąsiadami do 1434 roku. W 1403 r. biskup poznański Wojciech Jastrzębiec wspomina Połajewo, z którego dziesięciny przeznacza na uposażenie wikariuszy katedry poznańskiej. W 1406 r. decyzję tę zatwierdza papież Grzegorz XII. Do parafii Połajewo należały wtedy: Krosin, Krosinek, Przybychowo.
